2 weken na elkaar had Heartbreaktunes de dinsdagen in Trix ingepalmd om rauwe, onversneden Funk te promoten... Een goed idee, zo bleek. De eerste dinsdag was het de beurt aan The Dynamites. Ik fietste richting Trix, en in het bushokje vlak naast Trix zag ik een persoon zitten die wel erg op de bassist van de band leek (niet dat ik zo'n kenner was van The Dynamites, ik herkende de man enkel omdat ik net een youtube-filmpje van de band had bekeken). Hij zat daar vrij droevig voor zich uit te staren, met de zak van zijn jas een fles wijn. Ik stopte bij Trix, zag dat het optreden later dan gepland zou beginnen, en herinnerde plots dat ik nog langs de nachtwinkel moest... Daarom dan terug gegaan en nog eens goed gekeken in het bushokje. Naah, dat zal wel gewoon iemand zijn die een slechte dag heeft... Wat zou die gast daar anders op zijn eentje zitten doen. 
Goed en wel aangekomen in Trix blijkt dat ik toch bij mijn eerste gedachte had moeten blijven, het bleek wel degelijk om de bassist te gaan, maar aan het optreden te zien, had die fles wijn hem over zijn dipje heen gebracht. Ik zei tegen Bob, de geluidsman dat ik die gast nog had zien zitten en hij vertelde mij dat die jongen zodra hij aankwam had gevraagd of je hier ergens weed kon krijgen, want Dutch Weed is the best... Bob had gezegd dat hij hem daar niet mee kon helpen, maar dat Nederland wel op hun agenda zou staan tijdens de volgende tournee... Dus vol hoop had onze bassist zijn tourlijst bovengehaald, maar Nederland stond er niet op... Was dat de reden van zijn dipje?
Genoeg gezeverd, terug naar de muziek, de essentie van de avond. The Dynamites is dus een volwaardige funkband: drums, bas, blazers, gitaar, keys... Aan de plaat te zien, die ik later op de avond kocht, bleek het hier wel om de tourband te gaan, want veel gezichten die op de achterkant van de plaat stonden heb ik niet gezien en omgekeerd...
Ik had gelezen dat ze Charles Walker meebrachten, een oude Funkateer die in de tijd nog met oa. Wilson Pickett het podium zou hebben gedeeld. Vermits ik de man niet direct kende verwachtte ik niet te veel. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand ooit nog met iemand opgetreden heeft en daar, zonder eigen succes, heel zijn leven op teert. Maar ik had geluk, na een instrumental riep de gitarist, en leider van de band, Charles Walker op het podium. Een kleine gerimpelde man in kostuum verscheen ten tonele. Vanaf de eerste tonen die hij zong wist je: Deze man heeft de Funk... Deze man heeft de Funk goed, en hij zal het bewijzen ook! Ondanks het eerder magere, maar enthousiaste publiek werd het toch een feest. Iedereen was gekomen om te funken, dat was een vaststaand feit. En terwijl de band lekker door funkte bewees Charles Walker dat hij ook gerust een plaatsje mag opeisen in de Soul/Funk Hall Of Fame. De man bracht een superperformance (incl. een zalige James Brown-cover), en het kleine publiek aarzelde dan ook niet om de man nog voor een paar nummers terug te roepen.
De volgende dinsdag was het de beurt aan The Budos Band, een New Yorks zootje ongeregeld dat plaatjes uitbrengt op het zalige Dap-tone records. Maar eerst was er nog het voorprogramma: Alpacas, een groepje met in zijn rangen oa de uitbater van de zalige platenwinkel Giraffe Records uit Leuven. De jongens en meisjes hadden alleszins goed naar hun voorbeelden geluisterd... De opstelling bestond uit: hammond/rhodes, bas, gitaar, drums, percussie, trompet en dwarsfluit. Ze wisselden af tussen instrumentale nummers en nummers met hun zangeres, ietwat verlegen maar zeker een goede stem voor dit soort nummers!! Ik herkende verschillende persoonlijke favorieten uit de funk/soul-archieven, die ze vakkundig hadden gestript en naar hun kunnen terug opgebouwd. Soms miste ik hier en daar wel een completere blazerssectie en mocht er voor mijn part iets meer Hammond en iets minder Rhodes, maar voor een jonge band ben ik zeker benieuwd naar hoe ze nog gaan evolueren. Ik kijk alvast uit naar 11 mei om ze nog eens aan het werk te zien.
Daarna was het dan de beurt aan The Budos band... Woorden schieten te kort om dit gezelschap waardig te omschrijven: hemels, de max, super,... komen in mijn hoofd op...
Deze 10 koppige band had maar liefst 5 (vijf!!) percussionisten, een bassist, gitarist, organist en 2 blazers (denk ik, het podium stond ook zo vol). De mannen klonken super. Ik heb énorm genoten van deze concerten. Twee weken na elkaar top-entertainment! Dat dinsdag zo'n feestdag kon zijn!
Goed en wel aangekomen in Trix blijkt dat ik toch bij mijn eerste gedachte had moeten blijven, het bleek wel degelijk om de bassist te gaan, maar aan het optreden te zien, had die fles wijn hem over zijn dipje heen gebracht. Ik zei tegen Bob, de geluidsman dat ik die gast nog had zien zitten en hij vertelde mij dat die jongen zodra hij aankwam had gevraagd of je hier ergens weed kon krijgen, want Dutch Weed is the best... Bob had gezegd dat hij hem daar niet mee kon helpen, maar dat Nederland wel op hun agenda zou staan tijdens de volgende tournee... Dus vol hoop had onze bassist zijn tourlijst bovengehaald, maar Nederland stond er niet op... Was dat de reden van zijn dipje?
Genoeg gezeverd, terug naar de muziek, de essentie van de avond. The Dynamites is dus een volwaardige funkband: drums, bas, blazers, gitaar, keys... Aan de plaat te zien, die ik later op de avond kocht, bleek het hier wel om de tourband te gaan, want veel gezichten die op de achterkant van de plaat stonden heb ik niet gezien en omgekeerd...
Ik had gelezen dat ze Charles Walker meebrachten, een oude Funkateer die in de tijd nog met oa. Wilson Pickett het podium zou hebben gedeeld. Vermits ik de man niet direct kende verwachtte ik niet te veel. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand ooit nog met iemand opgetreden heeft en daar, zonder eigen succes, heel zijn leven op teert. Maar ik had geluk, na een instrumental riep de gitarist, en leider van de band, Charles Walker op het podium. Een kleine gerimpelde man in kostuum verscheen ten tonele. Vanaf de eerste tonen die hij zong wist je: Deze man heeft de Funk... Deze man heeft de Funk goed, en hij zal het bewijzen ook! Ondanks het eerder magere, maar enthousiaste publiek werd het toch een feest. Iedereen was gekomen om te funken, dat was een vaststaand feit. En terwijl de band lekker door funkte bewees Charles Walker dat hij ook gerust een plaatsje mag opeisen in de Soul/Funk Hall Of Fame. De man bracht een superperformance (incl. een zalige James Brown-cover), en het kleine publiek aarzelde dan ook niet om de man nog voor een paar nummers terug te roepen.
De volgende dinsdag was het de beurt aan The Budos Band, een New Yorks zootje ongeregeld dat plaatjes uitbrengt op het zalige Dap-tone records. Maar eerst was er nog het voorprogramma: Alpacas, een groepje met in zijn rangen oa de uitbater van de zalige platenwinkel Giraffe Records uit Leuven. De jongens en meisjes hadden alleszins goed naar hun voorbeelden geluisterd... De opstelling bestond uit: hammond/rhodes, bas, gitaar, drums, percussie, trompet en dwarsfluit. Ze wisselden af tussen instrumentale nummers en nummers met hun zangeres, ietwat verlegen maar zeker een goede stem voor dit soort nummers!! Ik herkende verschillende persoonlijke favorieten uit de funk/soul-archieven, die ze vakkundig hadden gestript en naar hun kunnen terug opgebouwd. Soms miste ik hier en daar wel een completere blazerssectie en mocht er voor mijn part iets meer Hammond en iets minder Rhodes, maar voor een jonge band ben ik zeker benieuwd naar hoe ze nog gaan evolueren. Ik kijk alvast uit naar 11 mei om ze nog eens aan het werk te zien.
Daarna was het dan de beurt aan The Budos band... Woorden schieten te kort om dit gezelschap waardig te omschrijven: hemels, de max, super,... komen in mijn hoofd op...
Deze 10 koppige band had maar liefst 5 (vijf!!) percussionisten, een bassist, gitarist, organist en 2 blazers (denk ik, het podium stond ook zo vol). De mannen klonken super. Ik heb énorm genoten van deze concerten. Twee weken na elkaar top-entertainment! Dat dinsdag zo'n feestdag kon zijn!
