Het weekend ging van start met een werkavondje in Trix... De hoofdact was Jason Isbell, maar ik was vooral benieuwd naar The Partchesz... Een project van Björn Ericsson en Nathalie Delcroix, waarin zij country met wat elektronische snufjes opvrolijken...
De avond begon met de Australische singer/songwriter Liam Gerner. Hoewel ik nu niet de grootste liefhebber, laat staan, kenner van het genre ben, kon deze blonde krullenbol mij wel vermaken... Zijn liedjes waren niet zo cliché als de gemiddelde singer/songwriter. Nee, het klonk zelfs allemaal best vrolijk en fris... En wij probeerden ondertussen zo stil mogelijk te zijn met de glazen om het kleine maar aandachtige publiek zo weinig mogelijk te storen... Ik herinner mij vooral een lied over met je pony over het dek van je boot rijden (komt Sinterklaas ook in Australië?).
Daarna was het dan de beurt aan de Partchesz, en ik moet zeggen dat ze met glans zijn geslaagd! Het bewees dat buiten de lijntjes kleuren nog steeds spannende muziek oplevert... Er werd duchtig van instrumenten gewisseld tijdens het optreden: zo ging de bassist naar de keys, de 2e gitarist ging dan naar de bass, de drummer speelde 2e gitaar, er werd een banjo bovengehaald, enz.
De groep had het podium opgevrolijkt met allerlei kleine speelgoedpaardjes (cfr. The Partchesz op z'n Vlaams lezen geeft de paardjes, voor degene die hem nog niet doorhadden... ), wat toch voor een visuele meerwaarde zorgde. Muzikaal zat het allemaal lekker ineen, vooral de speeltjes die door Nathalie (één derde Laïs) werden gehanteerd zijn me bij gebleven(de theremin, het fluitende vogeltje). Hoewel de "échte" country-adepten in Nashville waarschijnlijk niet moeten weten van het opsmukken van deze rootsmuziek met electronica, vond ik het zelf erg geslaagd... Het klonk allemaal erg rootsy en "the real deal", maar toch had het net dat ietsje meer. De Underworld-sticker op de keys vond ik dan ook wel hilarisch, want pompende technobeats waren toch wel het laatste waar je bij deze band aan dacht...
Ik had mij reeds voorgenomen om vroeger te vertrekken omdat wat ik van Jason Isbell al had gehoord op z'n myspace toch écht niet mijn ding was (brave southern rock met de nodige country-invloeden, het soort muziek dat in Amerika waarschijnlijk héél populair is) en inderdaad de jongens begonnen, en het enige wat ik hoorde was véél te brave softe rock, goed gespeeld, daar niet van, maar écht much too boring for this dude... Ik was blij dat ik naar huis ben gegaan, want daar heb ik mij aan de Mac gezet en nog lekker verdergeprutst aan een drum'n bassnummerke dat één dezer waarschijnlijk wel op m'n myspace en hier te vinden zal zijn.
De avond begon met de Australische singer/songwriter Liam Gerner. Hoewel ik nu niet de grootste liefhebber, laat staan, kenner van het genre ben, kon deze blonde krullenbol mij wel vermaken... Zijn liedjes waren niet zo cliché als de gemiddelde singer/songwriter. Nee, het klonk zelfs allemaal best vrolijk en fris... En wij probeerden ondertussen zo stil mogelijk te zijn met de glazen om het kleine maar aandachtige publiek zo weinig mogelijk te storen... Ik herinner mij vooral een lied over met je pony over het dek van je boot rijden (komt Sinterklaas ook in Australië?).
Daarna was het dan de beurt aan de Partchesz, en ik moet zeggen dat ze met glans zijn geslaagd! Het bewees dat buiten de lijntjes kleuren nog steeds spannende muziek oplevert... Er werd duchtig van instrumenten gewisseld tijdens het optreden: zo ging de bassist naar de keys, de 2e gitarist ging dan naar de bass, de drummer speelde 2e gitaar, er werd een banjo bovengehaald, enz.
De groep had het podium opgevrolijkt met allerlei kleine speelgoedpaardjes (cfr. The Partchesz op z'n Vlaams lezen geeft de paardjes, voor degene die hem nog niet doorhadden... ), wat toch voor een visuele meerwaarde zorgde. Muzikaal zat het allemaal lekker ineen, vooral de speeltjes die door Nathalie (één derde Laïs) werden gehanteerd zijn me bij gebleven(de theremin, het fluitende vogeltje). Hoewel de "échte" country-adepten in Nashville waarschijnlijk niet moeten weten van het opsmukken van deze rootsmuziek met electronica, vond ik het zelf erg geslaagd... Het klonk allemaal erg rootsy en "the real deal", maar toch had het net dat ietsje meer. De Underworld-sticker op de keys vond ik dan ook wel hilarisch, want pompende technobeats waren toch wel het laatste waar je bij deze band aan dacht...
Ik had mij reeds voorgenomen om vroeger te vertrekken omdat wat ik van Jason Isbell al had gehoord op z'n myspace toch écht niet mijn ding was (brave southern rock met de nodige country-invloeden, het soort muziek dat in Amerika waarschijnlijk héél populair is) en inderdaad de jongens begonnen, en het enige wat ik hoorde was véél te brave softe rock, goed gespeeld, daar niet van, maar écht much too boring for this dude... Ik was blij dat ik naar huis ben gegaan, want daar heb ik mij aan de Mac gezet en nog lekker verdergeprutst aan een drum'n bassnummerke dat één dezer waarschijnlijk wel op m'n myspace en hier te vinden zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten